Mijn leven.

Mijn leven. Tot nu toe waren de hoofdstukken steeds kort en bondig. De eerste vier jaar thuis bij mams, acht jaar naar de basisschool, zes jaar VWO, zeven jaar universiteit. En dan moet je werken, 44 jaar ofzo. Daarom besloot ik eerst maar een jaartje vrijwilligerswerk te doen in Afrika. Een jaar dat voorbij is gevlogen, een jaar dat mijn leven heeft veranderd. Altijd al heb ik grote interesse gehad in andere landen, andere culturen en religies. Dat ik een jaar weg ging was dan ook voor niemand echt een verrassing. Toen ik anderhalf jaar geleden besloot om terug te komen naar Nederland, dacht ik hier een leven op te gaan bouwen. Ik vond vrijwel direct een baan en onderdak. Enkele maanden geleden stond ik zelfs op het punt om misschien een huis te kopen. Nu was de juiste tijd; een goede baan, lage huizenprijzen en de hypotheekrente was historisch laag. Tijd om volwassen te worden. "Helaas" ging het huis aan mijn neus voorbij en ik baalde daar echt wel eventjes van. Maar niet voor lang. Het besef kwam dat dit hoofdstuk nog 43 jaar ging duren. Wilde ik dit wel? Wil ik dit leven? Ik heb een ander leven geleefd in Afrika, gezien dat er zoveel meer uit dit leven te halen valt. Ervaren hoe gelukkig de mensen zijn die van dag tot dag leven, die niks hebben. Hoe gastvrij ze zijn. Dit Westerse leventje vliegt voorbij, mensen leven voor zichzelf en alles draait om geld en materialisme. En ongemerkt word je er in mee gesleurd. Natuurlijk besef ik dat het leven dat ik in Afrika leefde, geen goede toekomst biedt; er moet gewerkt worden en er moet geld verdiend worden. Alsof het zo heeft moeten zijn, kwam er een baan in Suriname op mijn pad. Een baan in Paramaribo waar ik minimaal 40 uur per week aan de bak moet. Niks chill leven, gewoon hard werken. En toch, toch maakt dit vooruitzicht mij enorm gelukkig. Ik hoop dat ik in Paramaribo mijn plekje zal vinden en een mooie toekomst op kan bouwen. Waar mensen om mij heen huizen kopen, trouwen en kinderen krijgen, geef ik wederom alles op. Een vaste baan, een appartement. Heel mijn leven stop ik in een koffer. Familie en vrienden laat ik weer achter. Gelukkig staan zij weer achter mij, en komt dit ook nu niet als een verrassing. Samen met Rafiki, mijn trouwe afrikaanse hondje, vertrek ik op 30 april naar Paramaribo. Mijn leven.